Jarosław Dąbrowski (1836 - 1871)
"Życie moje nic nie znaczy, myślcie tylko o uratowaniu republiki"
Polski działacz niepodległościowy, generał i wódz sił zbrojnych Komuny Paryskiej. Jako młody oficer pełnił służbę w wojsku carskim w Petersburgu, gdzie działał w tajnym Kole Oficerskim. Od 1862 kwatermistrz 4-tej dywizji stacjonującej w Warszawie. Współpracował z Komitetem Oficerów Rosyjskich. Jako działacz stronnictwa "czerwonych" rozbudował je organizacyjnie. Wszedł w skład Komitetu Miejskiego, późniejszego Centralnego Komitetu Narodowego, jako kierownik wydziału wojskowego mającego za zadanie skoncentrowanie wszystkich praktycznych przygotowań powstańczych, m.in. gromadzenie broni, rozpowszechnianie regulaminów i instrukcji, ćwiczenia wojskowe. Planował wybuch powstania na czerwiec 1862i opanowanie przy pomocy oficerów rosyjskich w pierwszym etapie Warszawy oraz Cytadeli Warszawskiej i Modlińskiej wraz z arsenałem broni. Aresztowany w sierpniu 1862 i skazany na 15 lat katorgi. W drodze na Sybir zbiegł i od 1865 przebywał na emigracji we Francji. W 1871 dowódca 11-tego legionu gwardii narodowej oraz oddziałów broniących w Neuilly przeprawy przez Sekwanę. Stał na czele armii Frontu Zachodniego nad Sekwaną, następnie mianowany naczelnym wodzem całości wojsk Komuny. Wiążąc się z działaniami Komuny miał nadzieje na odbudowę przy jej pomocy niepodległej Polski. Zginął na barykadzie w dzielnicy Montmartre w walce z wojskami rządowymi.